The บทความ Diaries
The บทความ Diaries
Blog Article
ถ้าจะเพิ่มบทความดี ๆ อีกสักหมวด ที่เกี่ยวกับความรัก ก็คงต้องเริ่มด้วยเรื่องที่ว่า “ความรัก” คืออะไร กันก่อน เพราะหลังจากที่ชั่งใจอยู่นานว่า จะเขียนบทความเกี่ยวกับความรักดีไหม ก็สอบถามไปที่เพจ ผลตอบรับแบบไม่เป็นทางการคือ มีคนอยากอ่าน (หรือคิดไปเองไม่แน่ใจ) ครั้นพอถึงเวลาจริง ๆ เกือบคิดไม่ออกว่าจะเริ่มด้วยเรื่องอะไรดี แต่ก็คิดได้ว่าคงไม่มีอะไรดีไปกว่า ความรัก คืออะไร?..
"การยอมรับ - ทำไมต้องรับ" กับผลลัพธ์ที่แตกต่าง
เหตุใดกลุ่มคริสเตียนขวาจัดเชื่อว่า “พระเจ้าส่งทรัมป์มาเป็นผู้นำสหรัฐฯ” ?
” อ่านไม่ผิดหรอกครับถือว่าเป็นเรื่องราวเล่าสู่และชวนให้คิดตามกัน #บทความชวนคิด
เห็นได้ว่านี่ไม่ใช่การไม่ได้รับโอกาส แต่ “โอกาสจะเหลือได้ไงในเมื่อทำลายมันไปเองอยู่ตลอดเวลา”
การร่างแยกเป็นห้าย่อหน้าอาจไม่เหมาะกับบทความบางประเภท ตัวอย่างเช่น ถ้ากำลังเขียนบทความกึ่งชีวประวัติ เราอาจต้องใช้การร่างบทความแบบอื่น
เปิดแผนขุดเจาะภูเขาไฟไอซ์แลนด์ การผจญภัยรอบใหม่ที่เหมือนกับบินไปดวงจันทร์
บทความหมวดหมู่ เรื่องราวเล่าสู่ ที่เขียนไว้ปลายปีก่อนตามสถานการณ์ ซึ่งในตอนนั้นกำลังมีกระแสเกี่ยวกับการยกเลิกใช้ถุงพลาสติก บนแง่คิดและข้อสังเกตบางประการให้ลองคิดดูกัน
พรรณนาให้เห็นภาพ. ใช้ภาษาที่คารมคมคายและเชิงพรรณนาเพื่อให้ผู้อ่านเห็นภาพของสิ่งที่เรากำลังเขียนได้อย่างชัดเจน ให้เลือกใช้ถ้อยคำอย่างระมัดระวังและถูกต้อง
"ฉันมองเห็นอิสรภาพผ่านกางเกงยีนส์ขาด ๆ" เสียงจากแฟชั่นดีไซเนอร์ชาวเกาหลีเหนือผู้แปรพักตร์
ตรงตามชื่อเลยว่า มุมคิดดี ๆ เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งบทความที่นำเสนอมุมมอง ทัศนคติให้เรา ซึ่งมันเกี่ยวอะไรกับบันไดหนีไฟนั้น คงต้องอ่านกันดู
โอกาสเราทุกคนมี คนช่วยเรามี jun88 เข้าสู่ระบบ เพียงแต่ลองถามตัวเองอีกที ต้องรอรัฐมนตรีมาเทถนนลาดยางผ่านป่าเท่านั้นใช่ไหมจึงเรียกว่าได้โอกาส มีไม่น้อยเลย คนที่ไร้ต้นทุนแล้วไม่สนอะไรบุกลุยถางป่า ฝ่าฟันหาทางเองได้ คนที่ตระหนักเข้าใจก็หลุดพ้นไปตามเขาไปได้ บางที “คนไม่มีโอกาสบางคน” ก็แค่คนที่ดื้อดึง หรือไม่ก็พยายามไล่หา “โอกาสดั่งใจนึก” วนไป สุดท้ายก็อ้างว่าพยายามทำอะไรตั้งหลายอย่างไม่เห็นสมหวังเสียที…
อุกกาบาตยักษ์ที่ชนโลกสามพันล้านปีก่อน “ต้มน้ำทะเลเดือด” แต่ช่วยเกื้อหนุนสิ่งมีชีวิตยุคแรก
หลายเรื่องในสังคมและชีวิตเราควรมีสิทธิ์ที่จะไม่เห็นด้วยกับเรื่องต่าง ๆ มากมาย แต่พอเราคิดแล้วเราก็เลือก “ไม่พูดดีกว่า” รวมถึงรู้ว่า “มันพูดไม่ได้” ทำไปกันนะจึงเป็นเช่นนี้?